سلام، مگر استفاده از زيبايي هاي لفظي بدون خيال و ذوق و عاطفه ممکن است؟ ... و مگر فهم هايدگر بي آن که شاعر فرض شود، امکان دارد؟... و مگر نه اين که فردوسي و نظامي و سعدي و حافظ حکماي سترگ تاريخ هستند که بسيار بالاتر و والاتر و محبوب تر و موثر تر از امثال ابن سينا -در مقام فلسفه اش- و ملا صدرا ايستاده اند؟ و مگر مراد اين پست، اعلام همين نبوده است، که هويت شعر، ضديتي با عقل ندارد؟ و اگر دل(قلب) را با عقل ضد مي دانيد، چه مي کنيد با قرآن که اساسا تعقل را فعل قلب مي داند؟ و استقلالي براي عقل قائل نيست!