بسم الله الرحمن الرحیم

باطن لات و عزا و هبل چیست؟ : آن چه من می‌پسندم، نه آن‌چه درست است. ((انا)) بت اصلی است. پس به هر لباسی که درآید، و به هر جا که در شود، خباثت و نجاست آورد... ذره ای از جسم انسان، اگر از آن کل طیبه کنده شود، ((نجس)) محسوب می‌شود. انا ترک!...انا فارس!...انا روشن فکر!...انا حزب اللهی!...انا عالم!...انا فیقه!...انا انقلابی! وقتی در گوش آفاق، نغمه‌ی ((انّی انا الله)) طنین انداخته، چه جای انا گفتن برای ما ماند؟........... پاک کردن مسجد از نجاست، به پاک کردن خیابان، ترجیح دارد. چه‌گونه عده ای حضور نجاست و خباثت در مساجد الله* را می‌پذیرند؟ آیا مشام هایمان از کار افتاده است؟!... 

*منظور حسّاس‌ترین مناصب و محیط های معنوی و فرهنگی ماست، نه فقط ساختمان های مسجد.

بسم الله الرحمن الرحیم

در هنگام تماشای تئاتر خوب ((شعله در زمهریر)) به یک واقعیّت خیلی تلخ پی بردم: این که می شود خادم اهل بیت بود و دچار عجب و کبر شد.... می شود شعر خوب ، مقاله خوب ، مداحی خوب برای اهل بیت گفت و کرد و بعد به آن نازید آن جوری که حاال آدم به هم می خورد... از این جور حال ها ، به خدای کریم و به اهل بیتش پناه می بریم....

پ.ن: این دریافت البته ربط مستقیمی به این تئاتر ندارد.