بسم الله الرحمن الرحیم

خیال می‌کنی نمازهایی که می‌خانی 2 زار نمی‌ارزد، و می‌ترسی از آن حدیث که فرمود: من ساو یومین فلیس منّا .... داری برای چندمین بار طی 2 سال و اند گذشته، نوشته های چند سال قبلت را نگاه می کنی ، که بدهیشان برای چاپ ، خوش حال می‌شوی از این که باز هم بعضی‌هاشان اصلاح می‌شوند، بعضی‌ها را هم احساس می کنی باید پاک کرد، و بعضی دیگر را می توانی کلی توضیح برایشان اضافه کنی و به اصطلاح توسعه‌یشان بدهی. خوش‌حال می‌شوی که از آخرین باری که می‌خاندیشان، باز هم تغییر کرده ای و به وضوح می‌بینی که به جلو رفته‌ای. ولی، کمی که می‌اندیشی، می‌فهمی می توانستی خــــــــــــــــــــــــــــــــــیلی جلوتر باشی... و می‌فهمی که انّ الانسان لفی خُسر...

بسم الله المجدِّد...

من ساو یومین فهو مغموم ^* و جایی دیگر: لیس منّا : چنین بشناس مکتب حق را که می‌گوید اگر روزی از پویش در راه راستی باز ایستادی ، بازنده‌ای و از صف و کاروان خوبان بیرونی ، این دین توست، نه سنّت کج و معوج ریزه خاران شمس پهلوی! 

* کسی که 2 روزش با هم تفاوتی نکند، تیره روز است....