هوالقهّار

جمهوری اسلامی کسی را نمی­خاهد که پشت سر اسم دین، پیغمبر، امام زمان و ولایت فقیه ماهی خودش را از آب بگیرد و در پی شهوات خودش باشد. جمهوری اسلامی محمّد علی رجایی را لازم دارد که شامورتی بازی و زیر و رو کشی بلد نیست!...که سرباز مخلص اسلام است! خبیثان باید هم تاب نیاورند و منفجرش کنند.... چرا که مثل خودشان نبود!......

می­فهمیدند که این یکی جنسش تومانی صد دینار تفاوت دارد با همه.... شیطان خوب می­داد کجا را هدف بگیرد. خاک بر سر ما کنند که کار خودمان را بلد نیستیم.....

برای شادی روح شهدا صلوات بفرست.....

در مورد رمان "شطرنج با ماشین قیامت"

بسم ربّ الشهداء والصّدیقین...

شخصاً در رمان جنگی ، به دنبال تجربه ای از جنگ هستم و گرفتن باری معنوی ، که در مورد دوّمی متاسفانه چیز زیادی عایدم نشد..بنابراین، "شطرنج با ماشین قیامت" را نمی توانم به عنوان نخستین باب خانش ادبیّات جنگ، به کسی توصیه کنم..شاید ادبّیات جنگ، بیش تر از این که بخاهد درس زندگی ، یا فلسفه زندگی ارائه بدهد، وظیفه دارد مشام مخاطب دور از روز های جنگ را، با "بوی" جنگ آشنا کند. و از آن خان گستردة الهی، طرفه ای نیز نصیب جاماندگان،یا آیندگان که دستشان از این سفره کوتاه است بنماید..بیش ترین دغدة ادبیّات اصیل دفاع مقدّس ، شاید این است که به قول آقایمان: یاد شهدا را زنده نگه دارد، که امروز، اجرش کمتر از اجر شهادت نیست...

اگر نه عاقلانه-به معنی الشایع-شاید شاعرانه بتوان به این سوال پاسخ گفت:  چرا و چگونه ،رزمندگان ایرانی وشیعی، بر خلاف تمام رزمندگان همة جنگ های غیر ارزشی، از جان به در بردن از جبهه ،افسرده و غمگین می شوند و به سودای مرگ،سرمست و خرسند..و چرا آن زمان که عوام به صورت کاملاُ غریزی و خودکار از صدای مسلسل و از لهیب انفجار و تیررس گلوله، آناَ "به زمین می چسبند" ابراهیم همّت ها کالجبل الرّاسخ می ایستند و کالسّفینه فی الامواج البحار به جلو می رانند و از این "قاعدة غریزی" مستثنا هستند...

اتل متل راحله
اخموی بی حوصله
مامان چرا گفت بگیر
از پدرت فاصله!

دلش هزار تا راه رفت
بابا خسته ی کاره؟
مامان چرا اینو گفت؟
بابا دوستش نداره؟

باید اینو بپرسه
اگه خسته ی کاره
پس چرا بعضی وقتا
تا نیمه شب بیداره؟

نشونه ی بیداریش
سرفه های بلنده
شش ماه پیش تا حالا
بغض می کنه، می خنده



شاید اونو نمی خواد
اگه دوستش نداره
پس چرا روی تختش
عکس اونو می ذاره؟

با چشمای مریضش
عکس و نگاه می کنه
قربون قدّش میره
بابا بابا می کنه

با دست پر تاولش
آلبومی رو که داره
از کنار پنجره
بر می داره میاره

با دیده ی پر از اشک
آلبومو وا می کنه
رفیقای جبهه رو
همش صدا می کنه

آلبوم عکس بابا
پر از عکس دوستاشه
عکسی هم از راحله ست
تو بغل باباشه

با دیدن اون عکسا
زنده می شه، میمیره
با یاد اون قدیما
بابا زبون می گیره

قربون اون موقع ها
قربون اون صفاتون
دست منم بگیرین
دلم تنگ براتون

از اون وقتی که بابا
دچار این مرض شد
مامان چقدر پیر شده
بابا چقدر عوض شد

مامان گفته تو نماز
برا بابات دعا کن
دستاتو بالا ببر
تقاضای شفا کن

دیشب توی نمازش
واسه ی باباش دعا کرد!
دستاشو بالا بردو
تقاضای شفا کرد

نماز چون تموم شد
دعا به آخر رسید
صدای گریه های
مامان تو خونه پیچید!

دخترکم کجایی؟
عمر بابا سر اومد
وقت یتیم داری و
غربت مادر اومد

دخترکم کجایی؟
بابات شفا گرفته
رفیقاشو دیده و
مارو گذاشته رفته



آی قصه قصه قصه
یه دسمال نشسته
خون سرفه ی بابا
رو این پارچه نشسته

بعد شهادت او
پارچه مال راحله ست
دختری که در پی
شکست یک فاصله ست

کنار اسم بابا
زائر کربلایی
یه چیز دیگه م نوشتن
شهید شـیمیایی

به نقل از : تیغه برنده