بسم الله الرحمان الرحیم

فصل کرگدن قبادی را دیدم. جای سینمای شاعرانه­ و روان نیوه مانگ را، یک سینمای "فرمالیستی عشق عکاسی کش دار" گرفته است. آیا این فیلم مرگ زودرس قبادی را نشان می دهد؟ برای قبادی ترک و ایرانی فرقی نمی کند، او حاضر است برای رسیدن به کردستان موهومش، یا خیلی پایین­تر، برای رسیدن به نام، مثل کارگردان های صهیونیست، اسلام را هم به بهانه­ ی کوبیدن جمهوری اسلامی فحش بدهد.مهم نیست که چه تصویری از هم­وطنانت به چشم آبی ها نشان بدهی، همین که مونیکا بلوچی معروف را کنار بهروز وثوق بیاوری، برای کودک درونت کافی است. بمیرم برای کرد های تجزیه طلب، که چه قدر بهشان ظلم شده، باید پرسید وقتی توی عروسی­هاشان، به پای عروس، سر آدم می­ بریدند هم همین قدر مظلوم بودند؟!... فیلم­ساز روشن فکر را چه شده است که از دشمن فقط بدی را می­ بیند و از خیش خوبی؟... یک­ طرفه به قاضی رفتن و راضی برگشتن را بعضی کودکان نیز جوان­ مردانه نمی­ دانند...چه رسد به کسانی که با قاب های هنری بستن، می­خاهند فرهیختگی­شان را به ظهور برسانند...آیا خدای ناکرده بهمن قبادی مخاطبین خیش را ابله فرض کرده است؟... یا اساسا، فیلم برای مخاطب از همه جا بی خبری ساخته شده است که این لقمه­ ی لوکس هنری را فقط بابت ظاهر خوش­گلش، بی حرف پیش فرو دهد و ابدا دنبال ما به ازای واقعی مسائل مطروحه در عالم مجازی فیلم نچرخد؟... به نظر می­رسد، در دنیایی که عرب ها از خاب تاریخیشان بیدار شده اند و امریکایی منفعت طلب، جنبش 99 درصدی راه می ­اندازد، چنین سینمایی را نباید چندان جدی گرفت؛ چرا که دایره­ ی حداقلی مخاطبانش روز به روز، تنگ تر می­شود. اگر پسر معترض کرد، که علم سینمایی اش را از اساتید زحمت­کش و مومن سینمای ایران آموخته است، بخاهد گامی به آستان بلند هنر نزدیک شود، او را به قدری انصاف توصیه می­کنم. چه، انصاف از ثمرات خرد است و بی ­انصافی از تبعات بی خردی و دیوانه ­گی. کلاغ، هرقدر که پر رنگین به خود آویزد، و ظاهر آراسته کند، در درون، همان کلاغ است و سیاهی بال­ هایش، جایی او را رسوا خاهد کرد.اما برای انسان زنده، هم­واره فرصتی برای بازگشت و تغییر وجود دارد...