سلام عليکم،در مورد رواياتي که فرموديد، اطلاعي ندارم ، پس نظري هم نمي دهم. اما يک حرف مطلق دارم در مورد اين موضوعات و آن اين که : مومن اگر سلوک نبوي داشته باشد، طبعا غمش بسيار است و نيازي به بهانه براي غم خوردن ندارد. اما قرآن به کافران مي فرمايد: کم بخنديد و زياد بگرييد و به مومنان مي فرمايد: يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاء لِّمَا فِي الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُؤْمِنِينَ ?57?اى مردم به يقين براى شما از جانب پروردگارتان اندرزى و درمانى براى آنچه در سينه‏هاست و رهنمود و رحمتى براى گروندگان [به خدا] آمده است (57)قُلْ بِفَضْلِ اللّهِ وَبِرَحْمَتِهِ فَبِذَلِكَ فَلْيَفْرَحُواْ هُوَ خَيْرٌ مِّمَّا يَجْمَعُونَ ?58?بگو به فضل و رحمت‏خداست كه [مؤمنان] بايد شاد شوند و اين از هر چه گرد مى‏آورند بهتر است (58)-يونسلکن ظاهرا بعضي دوستان بر ضد اين مي انديشند و رفتار مي کنند. سراغ دارم کساني را که تاريخ را زير و رو مي کنند که 1 روايت گير بياورند که 1 روز بيش تر غمگيني کنند -ظاهرا-براي اهل البيت، ولي در زمان شادي اهل البيت دريغ از 1 لب خند، يا 1 تبريک خشک و خالي.اين هر چه هست، قطعا اسمش اسلام نيست... بسيجي ترين فرد براي اسلام اميرالمومنين بود که بسّام بود و بشاش، و خصوصيتش هم اين بود که 1 لحظه را خرج دنيا نمي کرد و همه ي لحظه هايش ((کار)) بود، براي اسلام. اين که گفتم خروج از صفر مايه ي سرور است به اين خاطر بود که صفر غم افزاترين ماه سال است به خاطر وقايع و فجايعش و طبعا خروج از آن محيط شادي بخش است( 1هفته زودتر يا ديرتر) والسلام عليکم و رحمة الله...