بله ممکن است ....

من هايدگر رو فهميدم در حالي که شاعر فرضش نکردم ... وامکان داره ...بله بدون عاطفه و خيال هم ميتوان از زيبايي هاي لفظي استفاده کرد ...فرض شما اينه که خدا عاطفه داشته پس ...که اومده حرفاي لفظي زده ....

گيشه ملاک حقانيت چيزي نيست .... اگه سعدي و حافظ و فردوسي شهرت بيشتري دارند دقيقا به همان دليله که امروز محمد رضاحکيمي خيلي ناشناخته تر از گلزاره ...وکتاباي صادق هدايت خيلي بيشتر از رضا اميرخاني خونده ميشه ...و اين ها دليل بر حقانيت نميشه ...

پس هرچي موثر تر و معروف تر بود لزوما بهتر هم نيست

حافظ و سعدي و فردوسي هم به خاطر شعرشون ايستاده اند نه صرفا به خاطر محتواشون ...

قدرت شعريشون بالا بوده و شعراشون قوي بوده

شعر اگه بخاد حرفي بزنه اون حرف لزوما درست نيست ذاتا غلط هم نيست ... شعر هر حرفي ميزنه اشتباه نيست...هر حرفي هم ميزنه درست نيست ....اصلا بحث من اينجاست که شعر قابليت اين رو نداره که خودش رو اثبات يا رد بکنه شعر نهايتا ميتونه زيبايي و قدرت بياني و لفظي خودش رو اثبات بکنه و به گوش خواننده و به دلش بشينه اما شعر توان اين رو نداره که حقانيت خودش رو اثبات کنه و حتي شعر قادر نيست حقانيت خودش رو اثبات کنه مگر اينکه استدلالي رو به زبان ادبي بگيم که باز اون هم خيال نيست عقلانيت با زبان شعر است نه شعر ...يعني صرفا نظم است گويي که داري منظومه ي ملاهادي ميخواني...يعني اگه شعري حرفي بزنه اون حرف قابليت استناد نداره ....يعني دليل محسوب نمشه اصلا از نظر منطقي استناد به شعر مغالطه محسوب ميشه . دقيقا فرقي نميکنه فردي استناد کنه به فيلم مرد عنکبوتي يا بتمن يا سوپرمن يا ...و بگه انسان ميتونه پرواز کنه و از دستش تار بياد بيرون چون توي فيلم اومده ...

استناد به شعر دقيقا چنين حالتي داره .